اسفند

باز باران با ترانه و بهار با طراوت و نویی در راهه. هر سال این روزهای اسفند که میشه حس خوب و شگفتی دارم. انگار یک جور امید که سال که نو میشه کلی تغییرهای نو و (خدا بخواهد) مثبت هم باهاش همراهه.

این چند ماه گذشته اینجا خیلی بارون اومد. این هفته های اخیر که هوا هم رو به گرمی بود من رو یاد ایام نوروز اصفهان مینداخت: نم بارون و بوی خاک نم خورده و بوی شکوفه ها و نوییه سبزی چمنها و ... هیچوقت با خودم چتر نمیبردم بیرون. بارونهای اونجا رو خیلی دوست داشتم.

امسال ظاهرا لحظه سال تحویل ما در حومه واشنگتن خواهیم بود. قرار شد یک سفره هفت سین مینیاتوری بچینیم. به تعبیر خواهر کوچیکه سالی پر از سفر خواهد بود و به امید خدا سفرهای خوب.

A Beautiful Mind

I am trying to sleep and my mind is full of work-related stuff. I wake up and first thing on my mind is? Job. Then I am at work and I am thinking about? Well of course, job! I am turning to a workaholic? Last night I tried thinking about Hooman joon not to think about job, and this morning I started writing my blog in my mind to force myself out of job-related hurdles and their thoughts.

There is a lot going on at work. On the positive side the yearly evaluation turned out to be really nice and I am happy. I am supposed to be louder though! And not too polite!

As you can see I decided to update my weblog whenever I can, even if it is when I am at work, so bear with me and my English story telling.

Arman is growing new passions, especially for truck, van, mini-van, bus, mini-bus, all of which besides train. There is a rail road track a few miles from where we live. If he hears the sound of the train whistle he gets all excited and tries to find it.

We go to park every day after I/M pick him up if it is not wet. Last night he was telling M what we did:
“park, sen baasi (playing in sand), taab abaasi, Arman sor sore, maamaan sor sore” …!!
Well, yeah, I was sliding down the slide with him.

The Movie: "Bootik"

What?...
I am not sure if I got it. Sad movie though. Strange too. Real? Very much possible. Better than many other Persian movies I had seen. Nice plays. Dialogue was not bad.
But, ... what?!

longing

I just want to go somewhere. Alone. Sip some tea, and listen to a live guitar performance.

هومن

هومن، متولد هیجده بهمن هشتاد و شش. ندیده دوستش دارم.

نمیشه

وقت

یا هو

زندگی جاریست.

یک لیست نوشته ام از کتابهایی که میخواهم بخوانم و با کتاب "عارفی از الجزایر" شروع کرده ام.

آرمانم هر روز کلمه ای تازه را تجربه میکند. تمام سعیم اینست که هر چه کمتر مهد باشد. عصرها اوقات خوشی داریم. امروز در درست کردن آبگوشت کمکم کرد: من حبوبات را پیمانه میکردم و او در قابلمه سرازیرشان میکرد. البته جویدن دو تا لوبیای خام را هم تجربه کرد!

کار همچنان پر فشار جلو میرود. چهار پروژک دارم که تا آخر ماه باید تحویل دهم. برای کارهایی که گزارش نویسی دارند کار از خانه بازدهی بیشتری دارد ولی متاسفانه خیلی از پروژه هایم احتیاج به حضورم در آزمایشگاه دارد.

برای پذیرش در یک Graduate Certificate در یکی از دانشگاههای این اطراف اقدام کرده بودم که شکر خدا پذیرش گرفتم و دوباره بفهمی نفهمی دانشجو شدم، بصورت پاره وقت در کنار کار تمام وقت و مامان بودن فوق تمام وقت و ... . این چند ماه پیش رو تجربه جالبی میتواند باشد!

و اما برای هر چیزی وقتی معین شده است. آرامش بخش است! نه؟ مثلا برای من گوش دادن به این سی دی فرارسیده بود. یک سی دی داشتم که بیش از گوشه هاییش را گوش نکرده بودم. در این وقت تمام هفته در هر فرصتی که یافتم گوشش کردم و چقدر دوستش داشتم! گروهی از کردهای ایران و عراق و ترکیه به نام "اهل حق" زده اند و خوانده اند. نام سی دی لیلی است که در فرانسه پر شده است.

و در خانواده چشم به راه یک نوزاد هستیم. بیصبرانه قدمش را و دیدارش را مشتاقم. برای آن هم وقتی معین شده است. این وقت اما وقت دلتنگی من است.

تربیت

چند تا وبلاگ هستند که نویسنده هاشون مامانهای کودکانی هستند هم سن و سال پسر من. همشون هم از ایران مینویسند. گاهی این وبلاگها رو میخونم. گاهی از خوندن دستورالعملهای مادرانه شون دلم میگیره! و گاهی چند ساعتی و حتی چند روزی افسرده میشم. مخصوصا مامانهایی که خونه موندن و این را تنها راه برای فرزندی سالم تربیت کردن میدونند. ولی باز هم به این وبلاگها سر میزنم. مخصوصا یکی دو تایی که کتاب میخونند و کلاس تربیت کودک میرند و تجربه هاشون رو با بقیه سهیم میکنند. به نظرم تجربه خوبیه همراهی باهاشون توی نوشته هاشون. تازگیها وقتی میرم به طرف وبلاگشون سعی میکنم خودم رو آماده کنم برای تناقضهای احتمالی در رفتارهای تربیتیمون و با محک روح و فکر و موقعیت خودم حرفهاشون رو بسنجم. اینجوری خیلی سازنده تره.

اما نکته جالب دیگه این که اونهایی که بچه هاشون خیلی هم سن پسر من هستند تجربه های خیلی مشابهی دارند. این شگفت انگیزه.

به هر حال هم فکر میکنم به طور نسبی خوب یا بد تربیت شدن هر فرزندی رو آخر امر میشه محک زد. روزی که دوست بالغش، همسرش یا فرزندش بگه خدا بیامرزه پدر مادرت رو که اینجوری تربیتت کردند. و اول و آخر قضیه:

ربنا هب لنا من ازواجنا و ذریاتنا قرت اعین!

به نظر من تربیت کاریست ورای اختیارات و معلومات و قابلیتهای بشر. خدا ما رو مادران و پدران و فرزندان خوبی قرار بده! آمین!

حرفهای به تعویق افتاده

یا هو

عیدهایی که گذشت مبارک!
امیدوارم سال 2008 سالی پر برکت باشه برای همه و سال صلح باشه.
سفر ما هم سفر بسیار خوبی بود. صرفا یک فقره آرمان مریض داشتیم که رو به بهبودیه ولی من رو دو روزه که خونه نشین کرده.
دوست عزیزی دو روز پیشم بود که بودنش عالی بود.
سال میلادی نو خوش!

dream

There is one thing no one can steal away from you...
Keep on dreaming!
And keep up the hope!

در طلب زهره رخ ماه رو

سفید پوش در میان بیابان زانو میزند. صدای باد میاید. شنها از هر طرف اندکی به هر سوی پراکنده میشوند. سفید پوش فقط زانو زده است.

نگاهش به آسمان است. آسمان بیابان صاف است، بی هیچ لکه ابری، پر از ستاره، و ماه. بیابان زیر نور آسمان شب سفید مینماید.

چشمهایش را که میبندد قطره های اشک روی گونه اش سرازیر میشود.

بیابان بزرگ است. بی انتها شاید. و سفید پوش تنهاست. همیشه تنها بوده است شاید.

دلش برای بیابان، همه این پاکی، همه این وسعت، همه این بزرگی، همه این تنهایی، همه این وصال، تنگ شده بود. و اکنون دلش وسعت میگیرد. آنقدر که چشمش را اشک آلود کند.

زمین بیابان استوار و محکم به زانوهای سفید پوش تکیه میکند.

شوت بازی

ما هر روز به دفعات زیاد دعوت و ملزم به بازی "شوت" میشیم. در این بازی شازده توپ خودش رو برمیداره، یک توپ مشخص هم به من یا بابایی میده. توپ من و بابایی با هم فرق داره و تقریبا حق نداریم توپ کس دیگری رو استفاده کنیم. سپس باید هر کسی توپ خودش رو شوت کنه. بعد خودش بره دنبال توپ خودش و دوباره شوتش کنه. و این بازی پیرو بازی چند هفته پیش هستش که در اون با یک توپ من و بابایی که هم پاس میدادیم و کم کم که ماجرا مشخص شد به شازده هم پاس میدادیم و یک شوت بازی سه نفره راه انداختیم. این بازی اخیر تکامل یافته بازی قبل هستش در عالم شازده... شنیده بودیم که بچه ها توی این سن با هم بازی نمیکنند ها!

شاهد عینی

دیروز توی برنامه NPR دو تا مصاحبه گوش کردم. اولیش با همسران نیروهای امریکایی در عراق بود. ظاهرا یکسری محلهایی تعبیه شده واسشون که برند و در غرفه های خصوصی فیلم خودشون و پیغامشون رو ضبط کنند و فیلمها به افراد منظور منتقل میشد. راستش به نظرم بسیار غیر قابل تفکر بود. غیر قابل درک نیز هم.

بعد صحبت گروه Afghans for Afghans بود. ظاهرا گروهی هستند در سانفرانسیسکو که از سال 2001 برای افغانیها پوشاک زمستانه میبافند و تا بحال سی و دو هزار بافته فرستاده اند افغانستان. از جمله نقدهایی که به کارشون شده این بوده که چه بسا این لباسها به دست یکی از افراد طالبان بیافته. ولی خانم مسوول میگفت ما هیچ موضع سیاسی نداریم، اونقدر که برامون فردیت و انسانیت افغانها مهمه، مخصوصا کودکان. رنگ سبز برای کاموا ها پیشنهاد میشه بخاطر اینکه سبز رنگ مقدس و شاخصی است در اسلام! ... طرز فکر و عمل قشنگی بود به نظرم.

چند روز پیش در همین شبکه رادیویی صحبت همین جنگ عراق بود. اینکه چطور تمام بهانه تراشیهایی که برای شروع جنگ به خورد ملت دادند پوچ از آب در اومد ولی کسی توضیحی در این زمینه نداد. دیگه انگار دروغگو ها همچین هم رسوا نمیشند!

یادم افتاد به این ماجرا: چند هفته پیش رفته بودم بازار برای یک نی نی هنوز به دنیا نیومده ( که مال ما نیست) خرید کنم. 9 قطعه جنس خریدم و آمدم بیرون. وقتی رسیدم خونه دیدم توی لیست خریدم فقط 8 قطعه لیست شده و متوجه شدن یکی از جنسها حساب نشده. گذاشتمش کنار تا اینکه هفته پیش رفتم همون مغازه که هم پول اون رو بدم و هم یکی از جنسها رو که نمیخواستم پس بدم. جلوی در یکی از مسوولهای مغازه ایستاده بود و اگه پسدادنی داشتید علامت میزد که مشخص بشه از بیرون مغازه اومده. مکالمه من با این خانم جوان به این شکل پیش رفت:

- I have got an item I need to return and another one to pay for.

- ! [surprised look]

- Well, I was here a couple of weeks ago, your colleague apparently did not scan this item and it was not on my receipt, so I am here to pay for it.

- !! You are a crazy customer!

رفتم دم صندوق و دوباره ماوقع رو توضیح دادم.

- Oh! You are an honest customer!

- !!

- Thanks!

- !!!

ظاهرا اینکه دزدی نکنی تشکر داره!!

ضد ارزشها ارزش میشوند

یکزمانی دزدی کردن زشت بود. امروز دزدی کردن عادی شده.

یکزمانی صادق بودن عادی بود. امروز صادق بودن مایه تشویق شده.

یکزمانی دروغ گفتن مایه نفرت بود. امروز راست گفتن مایه تعجب است.

یکزمانی تقلب کردن قباهت داشت. امروز تقلب کردن مایه مباهات است.

یکزمانی حق الناس را ادا کردن شرط شهروندی بود. امروز حق خوری نکردن مایه تمجید است.

یکزمانی رعایت کردن حقوق شهروندی قانون بود. امروز گریختن از قانون زرنگیست.

یکزمانی نارو زدن زشت بود. امروز شریک خوش قول داشتن خوش اقبالی است.

یکزمانی دوستی حرمت داشت. امروز حرمت دوستی را نگه داشتن مایه تحسین است.

یکزمانی حاکم متکبر متهم میشد. امروز افشاگر خیر متهم میشود.

...
به کجا چنین شتابان!

quick update

I am back from my business trip; Every thing went smoothly and the project was delivered successfully thanks to my moms prayers. I was home Tuesday evening and it felt really nice!

I was exceptionally energetic last night, on top of making dinner I bakes some banana muffins with too ripe bananas we had. We also resumed our gym activities which was really revitalizing.

So a busy week at work is coming to an end. Thank God it was a fruitful week.

I have new plans, I am so eager to make them happen. I will update you if and when they will be functional plans.

My BD Present

My M gave me a very nice present last night: I got an ipod (80GB) and a year of audible subscription! Yay!
Technically, I have got an ipod and 12 books!
Hah! Could not not shout it any more! ha ha!

Voice of me from Flagstaff, AZ

Well, here I am again, in a hotel room all by myself. I am waiting for M to call me and then I will leave for a hot dinner. I am tired and hungry.

This little town turned out to be much better that I expected. Ever-green trees every where and a beautiful mountain shadowing the town on the North. There is snow on the mountain and the weather is pretty cold. I liked the green in this cold town.

During my flight from Phoenix to here I was watching the ground, pretty pretty nature. It was all hills and rocks and green bushes. As we were approaching Flagstaff on the north of Phoenix the bush density increased gradually and suddenly it turned to ever-green forests. Really magnificent views of the rocks during the sunset too.

I was solving a Sudoku on the fly magazine in front of my seat. We were only 5 passengers! So I am hoping may be on my way back tomorrow night I might board the same plane and I might find my magazine on the same seat and I might be able to finish my Sudoku!

Once Upon A December

یکساعت

از این ساعتها زیاد پیش میاد توی زندگی. یکساعت وقت اضافه.

ساکم رو بستم، تاکسی رو برای ساعت 11 و نیم خبر کردم. تقریبا آماده ام و ساعت ده است. یکساعت کامل وقت دارم برای همه کارهایی که دوست دارم بکنم: ظرفها رو بشورم، کتاب ابولحسن رو بخونم، ایملهام رو جواب بدم، یک متن واسه وبلاگم بنویسم، فلان پروژه عقب افتاده رو بررسی کنم، زنگ بزنم به خواهرم، فیلم تماشا کنم، متنی که دیشب میخواستم توی دفترم بنویسم ولی خوابم برد رو بنویسم، تفسیر بخونم، برم سالن ورزش، ایملهای شرکت رو چک کنم، کارهای بانکیم رو انجام بدم، ...

افکار پراکنده یک آخر هفته

و اما ماه دسامبر و سه هفته کار و بعد یک هفته تعطیلات. ماه دسامبر رو دوست دارم. ایران که بودم امتحانهای ثلث اول بود و امتحانهای پایان ترم صنعتی و نوید آغازی دیگر در راه. تورنتو آخر ترم بود و بعد تعطیلات و بعد هم که رفتم سر کار باز نوید تعطیلات.

هفته ای که گذشت با آدمهای جدیدی آشنا شدم. هفته خیلی خوبی بود. دیدن آدمهای جدید رو دوست دارم. هر کسی حرفی برای گفتن داره که توجهم رو جلب کنه. ظاهرا عکس این هم هست. از تعجبشون بعد از شنیدن اینکه ایرانی هستم خوشم میاد. و بعد کنجکاویهاشون که برام فرصتی برای حتی کمی روشن کردن زندگی ایرانی برای اینوریها.

ولی خوب، ورای هر چیزی چند روزیه که خیلی دلتنگ خونه ام.

هوا سرد شده.

احتیاج به ورزش دارم. مجتمعمون سالن ورزش داره ولی نمیرم. تضاد عجیبیه!

و برای حسن ختام: