My Home

At this moment in time Iran might seem closed to the world, might not be as orderly and clean as most touristic places are, and might be perceived more an unsafe place to visit than an exotic destination.

Yet I think at the grand scheme of the history, this is only a fleeting moment. I think the routed culture of kindness and hospitality and the grounded glory will prevail at last even though it might seem covered under the dust of forgetfulness. I believe that the seemorgh, the Phoenix of the wises, will reborn one more time, open her wings, and sweep this land from the dust of forgetfulness; when beauty and kindness will sprout again, everywhere.

This is my home. A standing grounded land that will forever be. God bless this land of Persia!

شايد كه در اين برحه از تاريخ، ايران كشوريست بريده از دنيا، منزوى و تنها، شايد همواره با نظم و تميز جلوه نكند، و شايد براى جهانگردان جايى نا أمن دانسته شود تا كهن و شگفت انگيز، آنچنان كه شايد. 

وليكن من فكر ميكنم اين لحظه از تاريخ در قرنها و هزاره هاى تاريخ بشر لحظه اى گذرا بيش نيست. آنچه من در بطن اين خاك ميبينم روح زيبايى، مهمان نوازى، و ايمان و شكوه واقعيست، گاهى پنهان شده در غبار فراموشى.  من فكر ميكنم روزى ميايد كه سيمرغ، اين ققنوس داناييها، دوباره از خاكستر اين خاك برخواهد خواست، بال خواهد گشود، و غبار ياس و فراموشى را از كوى و برزن اين بام خواهد زدود. آنهنگام زيبايى و مهربانى در جاى جاى وطن جوانه خواهد زد.

اينجا موطن من است. سرزمينى ايستا و ريشه كرده در تاريخ هويت بشر. من اين خاك را دوست دارم. خداوندا بر اين خاك بركت فرست! آمين!